تاريخچه 

معلوم نيست اين گياه چه زماني و چگونه وارد ايران شد، آنطور كه مورخين نوشته اند اكليل كوهي از دير باز مورد توجه اعراب بوده و نقوش آن روي مقابر مصر ديده شده است 

در ايتاليا آن را گياهي مقدس شناخته و برگهاي خشكش را به صورت چاشني در غذا        مي ريزند.

نام علمي اكليل كوهي رز مارينوس (Ros marinus) به معني شبنم دريا مي باشد؛ چرا كه زيستگاه طبيعي گياه بيشتر د رنواحي ساحلي است. در يونان باستان اعتقاد بر اين بوده كه اكليل كوهي (رزماري) ذهن و حافظه را تقويت مي كند و به همين دليل دانشجويان يوناني در وقت امتحان دادن تاج گلهايي از اكليل كوهي را به دور سر خود مي پيچيده اند. بعدها از اكليل كوهي براي حفظ خاطره استفاده شد و در تشريفات تدفين، عزاداران شاخه هايي از اكليل كوهي تازه را بر روي مقبره قرار مي دادند تا شخص متوفي فراموش نشود. در مراسم عروسي اين گياه به علامت وفاداري بوده و شاخه هايي از آن در ميان دسته گل عروس قرار داده مي شده است.